Miasto Lauchhammer rozwijało się urbanistycznie w bardzo nietypowy sposób, tworząc dzielnice północną, wschodnią, zachodnią i centralną, które rozproszone zostały niczym wyspy pośród drzew, łąk, hałd i nieużytków przemysłowych. Elementem "sklejającym" miasto w jeden spójny organizm były fabryki brykietów, elektrownie, koksownie, które powoli zostawały zamykane i wyburzane. Tym sposobem również zniknęła z miasta olbrzymia koksownia, a jedyną pozostałością po niej są właśnie bio-wieże.
Całkiem nie tak dawno - bo w latach pięćdziesiątych, pomiędzy dwoma niezależnymi wioskami: Mückenberg i Bockwitz wybudowana została koksownia, zamieniając te oddzielne jednostki w jedno miasto: Lauchhammer. To właśnie ta koksownia stała się prekursorem produkcji koksu nadającego się do wytapiania z węgla brunatnego. To właśnie technologiczne procedury tego wytwórstwa stały się podstawą dla przemysłu ciężkiego w NRD.
Koksownia w roku 1991, tuż przed zamknięciem, zatrudniała 15 000 pracowników, na obszarze niemal 122 hektarów, stając się sama w sobie małym "przemysłowym miasteczkiem".
Produkcja koksu wytwarzała przy okazji duże ilości zanieczyszczonej chemicznie wody. Po to właśnie zostały stworzone bio-wieże, jednostki oczyszczające w sposób naturalny zanieczyszczoną wodę.
Dzięki działaniom IBA i konserwatorów, bio-wieże zostały zachowane jako element tożsamości miasta, a także obiekt przypominający o historii pierwszej elektrowni węgla brunatnego koksowego w Niemczech. Stworzono wiele grup zajmujących się "odzyskaniem" tych wież dla społeczeństwa, pracujących nad planami i koncepcjami zachowania obiektu i ich rewitalizacji. Po kilku latach debat, ostatecznie w roku 2005 zdecydowano się zrewitalizować niszczejące wieże, co trwało przez kolejne dwa lata. Jedną z wież wyposażono w dwa przeszklone wsporniki dając możliwość oglądnięcia poprzemysłowego krajobrazu po zniszczonej koksowni. W ramach pamiątki postanowiono w najbliższej okolicy wież zachować rysunek siatki słupów obiektu który niegdyś tu stał, w formie betonowych krzyży.
Cała inwestycja pochłonęła 1,4 mln euro, a większość środków pochodziła z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR). Ostatecznie bio-wieże zostały udostępnione dla zwiedzających w 2008 roku. Dzisiaj stanowią część "szlaku ENERGIE łużyckiej kultury poprzemysłowej", który jest częścią Europejskiego Szlaku Przemysłowego.
Raz do roku odbywają się tu tygodniowe iluminacje mające na celu zareklamowanie obiektu i kontynuację pamięci o przemysłowej przeszłości regionu.
