DE | IBA | GEORG HEINSIUS VON MAYENBURG - MARGA

IBA
Published On 15:48 By Unknown
0 komentarze

Marga to najstarsze miasto-ogród w Niemczech, które przez wiele lat było totalnie zapomniane. Kilka lat temu nastąpiło jego "przebudzenie". Postanowiono przywrócić jego dawną świetność - czyli ożywić miasto, którego ideą było humanitarne powiązanie miejsc pracy z miejscem zamieszkania.


Na próżno dzisiaj szukać miasta o nazwie Marga, bo zlało się ono z Senftenberg`iem - miastem rozciągającym się nad jeziorem o tej samej nazwie, które to jeszcze do niedawna było potężnym "kraterem", gdzie wrzała praca przy wydobyciu węgla brunatnego. Startujący w roku 1906 zakład przemysłowy zlecił drezdeńskiemu architektowi Georg`owi Heinsius`owi von Meyengurg zaprojektowanie osiedla mieszkaniowego dla swoich pracowników wraz z zabudowaniami fabrycznymi zlokalizowanymi w pobliżu. 
"Kolonia Marga", założona na koncentrycznym planie z siecią dróg skupiających się w samym centrum stanowiącym rynek, została zakończona w 1914 roku. Olbrzymi plac centralny stanowiący zarówno miejsce targów, otoczony został z trzech stron budynkami usługowymi w stylu art nouveau. Plac został domknięty kościołem zaprojektowanym dla lokalnej społeczności, której życie miało się właśnie tam skupiać. 
Nazwa miasta-ogrodu odnosi się do idei, gdzie każdy z domów posiada swój "skrawek zieleni". Funkcja mieszkaniowa została uzupełniona o szkołę, dom towarowy, różnorodne formy małego biznesu oraz dom gościnny Kaiserkrone. 



Marga stanowiła punkt zapalny dla niemieckiej reformy budownictwa socjalnego, będącą reakcją na złe warunki zamieszkania pracowników w dobie szybkiej industrializacji. Dzisiaj miasto istnieje w niemal niezmienionej formie - oryginalne budynki zostały odnowione i przystosowane do potrzeb współczesnych mieszkańców. 72 budynki, w których mieściło się 500 mieszkań, unowocześniono, redukując ich liczbę do 396, co spowodowane było potrzebą stworzenia większych jednostek mieszkaniowych, adekwatnych do współczesnych standardów. 
Nie da się jednak "tchnąć życia" w peryferia miasta, oczekując, że stanie się ono centrum życia. Marga funkcjonuje raczej jako sypialnia aniżeli samowystarczalna jednostka, pomimo wielu starań i "wyczyszczeniu" dzielnicy Senftenberg`u niemal na błysk. 

0 komentarze:

Prześlij komentarz

DE | IBA | STEFAN GIERS, SUSANNE GABRIEL - WIEŻA WIDOKOWA

architektura
Published On 05:49 By Unknown
0 komentarze

Każdy ma swoje "mazury" - co prawda niekiedy nie są one efektem przejścia lodowca, a raczej przejazdu setek koparek - ale w efekcie i tu woda i tam woda ;). Łużyckie pojezierze powstaje właśnie na terenie, gdzie przez około 150 lat odbywało się regularne wydobycie węgla brunatnego zapewniającego Niemcom energię. Na ten cel poświęcono ponad 100 małych miasteczek, wsi i osiedli, gdyż ich lokalizacja przeszkadzała wydobyciu.
30 kopalń odkrywkowych węgla brunatnego zmieniało z dnia na dzień naturalny krajobraz Łużyc wykopując "kratery" w ziemi w celu pozyskania złóż węgla brunatnego znajdującego się od 40 do 60 metrów pod powierzchnią. 


Po roku 1990 zamknięto wszystkie kopalnie, a tereny po nich pozostałe zostały oczyszczone i zalane wodą. Tym samy dziesięć jezior znajdujących się w trójkącie pomiędzy miejscowościami Grossraschen, Senftenberg i Hoyerswerda jest zalanych bądź jeszcze zalewanych, tak, by obszar ten w pełni zrekultywować. Jeziora położone są stosunkowo blisko siebie, tworząc cały system wodny rozdzielony jedynie wąskimi pasmami terenu. 
W przyszłości kajakarzom, żeglarzom i turystom zostanie udostępnionych 7.000 ha wody otoczonej różnorodnymi atrakcjami - tarasami IBA see, konstrukcją maszyny F60, która służyła do wydobywania węgla brunatnego, itp.. 


Całe założenie wraz z wszystkimi atrakcjami można oglądać już dzisiaj z wieży, która docelowo ma się stać "landmarkiem" okolicy. Nie da się ukryć - faktycznie trudno ją przeoczyć wśród niemal płaskiego łużyckiego terenu, a jej forma w sposób oryginalny nawiązująca do przemysłowej przeszłości regionu jest rozpoznawalna. 
Ta 30 metrowa stalowa konstrukcja wzniesiona została na planie trójkąta, którego "wnętrze" wypełnia klatka schodowa pozwalająca dostać się na taras widokowy znajdujący się na szczycie. Rzeźbiarski charakter wieży nadaje ostro rysująca się klatka schodowa, która niestandardowo, bo nieregularnie wznosi się ku górze. 


Wartością dodaną jest opracowanie "informacji" pojawiających się na stopniach, platformach czy poręczach rdzewiejącej konstrukcji, pomagających odnaleźć się w "poziomie" na którym się znajdujemy czy odległości od większych ośrodków miejskich w stosunku do których zlokalizowana została wieża.

0 komentarze:

Prześlij komentarz

DE | CBU | HERZOG AND DE MEURON - COTTBUS UNIVERSITY LIBRARY

architektura
Published On 16:40 By Unknown
0 komentarze

Po polsku: Chociebuż, po niemiecku: Cottbus - miasto jakich wiele - chociaż nie każde Dąbrówki Małe albo Siemiatycze są w stanie pochwalić się budynkiem który wyszedł spod ręki Herzog`a i de Meuron`a. Chociażby z tego powodu warto się tam zatrzymać w drodze "na zachód". 
O tym, że droga projektowa i wyobraźnia architektów są kręte niczym rzeczne meandry można się przekonać śledząc formę biblioteki w Cottbus i niekoniecznie mam na myśli jej docelową bryłę, ale przemianę jaką przeszła w stosunku do pierwotnie zaproponowanej. Jak podają twórcy na swojej stronie projekt, który wygrał konkurs na omawianą bibliotekę składał się z dwóch prostokątnych budynków, których lokalizacja zakładała jak największe zrośnięcie się z miastem. Okazało się jednak, że w czasie pomiędzy przeprowadzanym konkursem a jego realizacją sytuacja zmieniła się diametralnie. Dostosowując się do nowych warunków architekci podjęli nowe decyzje projektowe - postanowili stworzyć z obiektu biblioteki ważny punkt w krajobrazie miasta. 


Spoglądając na bryłę obiektu widać, że słowo "diametralnie" nie jest wcale użyte na wyrost. Rzut obiektu przypomina kształtem "amebę", który to podobno wcale nie jest przypadkowy -  oparty został na szeregu konfiguracji różnorodnych linii, przepływów i ruchów. Osobiście chciałabym bardzo się dowiedzieć jak wyglądają badania nad taką formą obiektu, które podobno są w stanie określić możliwości reorganizacji i restrukturyzacji przestrzeni ją otaczającej - bo jakoś nie widzę problemu, żeby na pagórku stanęła kostka zamiast "gluta" i sytuacja urbanistyczna uległa diametralnej zmianie, ale zapewne są rzeczy do których jeszcze nie doszłam ;)



Zewnętrze na pewno intryguje nadrukami na szkleniu pełniącym funkcję podwójnej skóry budynku, chociaż obchodząc budynek dookoła nie odkrywamy niczego nowego, nic nas nie zaskakuje. Brakuje mi zwyczajnie usprawiedliwienia takiej formy, bo w rzucie niewiele ona chyba zmienia a i sama w sobie wydaje się, jakby tu zacytować klasyka, taka "skończona".

 



Wnętrze z kolei chyba należy zaliczyć do tych "ciekawszych". Faktycznie organiczna forma planu zapewnia doświetlenia dla sporych sal "czytelniczych", które ciągną się nieraz przez wysokość dwóch, trzech kondygnacji. Problemem jest tu akustyka tych sporych przestrzeni przewidzianych także dla pracy w grupach, otwartych na piętra z księgozbiorami, ale również i na pomieszczenia pracy indywidualnej, gdzie użytkownicy chcieliby mieć odrobinę ciszy i spokoju.

 


 


Na pewno elementem przykuwającym uwagę jest otwarty plan biblioteki, której funkcjonalne podziały wyznaczone są przez zastosowaną dość intensywna kolorystykę pełniącą funkcje swoistej identyfikacji wizualnej. Mocne kolory, ale także i wyraziste faktury stosowanych blach ciekawie komponują przestrzeń wnętrza i wprowadzają do niego mocny akcent, którego chyba trochę brakuje w zewnętrzu obiektu.


Akcentem przyciągającym uwagę jest spiralna klatka schodowa, znajdująca się niemal w "centrum" ameby. Przebija się niczym świder przez wszystkie kondygnacje i akcentuje swoją obecność wykończeniem w kolorze zielonym.



0 komentarze:

Prześlij komentarz

NL | AMS | CIE. - THE WHALE

Amsterdam
Published On 14:05 By Unknown
0 komentarze

Java eiland, KNSM-eiland, Zeeburg, Sporenburg, Borneo, Cruqius-eiland - wszystkie te nazwy tworzą wschodnie nabrzeże Amsterdamu, które było kiedyś obszarem portowym. Swoim kształtem przypominają długie "wypustki" wżynające się w wodę kanału Ij. Dzisiaj port "przesunął" się na zachód, a stare nabrzeże portowe zostało wykorzystane jako tereny mieszkaniowe i ekskluzywne biura. 
Każda z "wysp" posiada inny charakter - każda była projektowana w innych czasach i jest odzwierciedleniem ówcześnie panujących trendów i sposobów myślenia na temat problemu zabudowy mieszkaniowej. 


W samym centrum Zeeburg znajduje się obiekt wyróżniający się nie tylko skalą, ale też formą i sposobem myślenia o architekturze. Sama jego nazwa "the Whale", czyli "wieloryb" daje wrażenie o skali obiektu. W porównaniu do otaczającej go niskiej zabudowy typowych szeregówek obiekt faktycznie wygląda jak "meteoryt". Ale ta nazwa nie odnosi się tylko do jego skali, ale także do formy - kanciasty, powyginany, przypomina obrys prostokąta, wznoszącego się na pylonach, który ktoś "złamał" pośrodku i w tym miejscu dotyka on ziemi. Podcienia, które stworzyły się tym samym po dwóch stronach obiektu funkcjonują jako "strefa wejściowa" do obiektu i otwierają widok na wewnętrzne atrium przeznaczone dla mieszkańców.

Bryła mieści w sobie 214 mieszkań, przestrzeni usług, wewnętrzny dziedziniec w formie zamkniętego ogrodu oraz podziemny parking. Z zewnątrz pomimo dość sporej kubatury obiekt jest ciekawy ze względu na zmienność w rytmie okien będący odzwierciedleniem wielu typologii mieszkań, ale także dzięki "ścięciom", które powodują, że do wnętrza dostarczona zostaje odpowiednia ilość światła naturalnego. 



Gdyby spojrzeć na plan budynek jest typem galeriowca, którego galerie otwierają się na wewnętrzne atrium. Dzięki nim komunikacja w obiekcie jest bardzo efektywna, szczególnie przy propozycji dwupiętrowych mieszkań, co pozwala na poprowadzenie o połowę mniej traktów komunikacyjnych. To ciekawe rozwiązanie funkcjonalne uzupełnia tylko pozytywny wydźwięk tego obiektu. 

0 komentarze:

Prześlij komentarz

NL | AMS | WILKINSON EYRE ARCHITECTS - NESCIO BRIDGE

Amsterdam
Published On 12:45 By Unknown
0 komentarze
 
Ijburg tu sztuczna wyspa na wschód od centrum Amsterdamu, na którą kierują się chyba wszyscy zainteresowani architekturą. Nie tylko sama wyspa, ale też dojazd do niej dostarcza wiele wrażeń. Połączenie pomiędzy stałym lądem a Ijburg zapewnia most, który swą nazwę zawdzięcza holenderskiemu pisarzowi Nescio - ukrywającemu się pod tym pseudonimem zaczerpniętym z łaciny, co po przetłumaczeniu brzmi zwyczajnie "nie wiem".


Most o rozpiętości 171 metrów jest najdłuższą kładką dla pieszych i rowerzystów nie tylko w Holandii ale też na świecie. Za stosunkowo małą sumę 12,2 milionów euro "wybudowano", a dokładniej zawieszono 10 metrów ponad lustrem wody Rijnkanaal ten most o bardzo charakterystycznej formie. Dzięki wzniesieniu kładki tak wysoko możliwe jest bezproblemowe przepływanie większych statków poniżej. Szerokość kładki na krańcach ulega rozdwojeniu, co pozwala na rozdzielenie ruchu pieszych od rowerzystów i stworzenie łagodnego podjazdu dla cyklistów i zwyczajnych schodów na zakończeniu drugiego rozwidlenia. 


Kablowa konstrukcja mostu nadaje mu wrażenie smukłości i elegancji. Zazwyczaj konstrukcje motów o takich rozpiętościach wyglądają zdecydowanie bardziej masywnie i nie wkomponowują się w otoczenie z taką łatwością. Na końcowym odcinku podjazdu dla rowerów poruszamy się w koronach drzew co dodatkowo wzmacnia wrażenie wywołane samą formą kładki.




0 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty (Atom)